حضرت ابالحسن، علي بن الحسين، امام سجاد عليه‌السلام: وَ عَافِهِمْ⁽¹⁾ فِي أَنْفُسِهِمْ⁽²⁾ وَ فِي جَوَارِحِهِمْ⁽³⁾ وَ فِي كُلِّ مَا عُنِيتُ بِهِ مِنْ أَمْرِهِم^‏(4) ... .⁽⁵⁾
الهو معبود من، نفوس فرزندان و اعضاي بدن فرزندان كه دائما وسيله كسب خير و شر هستند و هر آنچه كه از امورات ايشان كه مدنظر هست را عافيت بخش.

اين جملات يكي از با ظرافت ترين جملات امام عليه السلام در اين دعا مي باشد.
(1):واژه عافيت با توجه به كلمه اي كه در كنار آن مي آيد معنا پيدا مي كند و بر خلاف آنچه در ميان مردم عموميت پيدا كرده كه گمان مي كنند معناي آن سلامتي در جسم است، در زبان عربي معناي بسياري عامي دارد مثلا گاهي به معناي گذشت و بخشيدن است و گاهي به معناي سلامتي جسمي است.
(2): عافيت در نفس يعني اينكه خداوند با دست قدرت خويش زمينه پاك شدن نفس و شخصيت فرزندان ما را از صفات بد اخلاقي مانند درويي، پررويي، سبك سري، خيرگي، جلوه گري و بي حيايي و ده ها مرض اخلاقي ديگر، فراهم آورد.
(3): در زبان عرب وقتي از اعضاي بدن از اين حيث كه وسيله انجام دادن افعال و كارها چه خير باشد و چه شر، چه درست باشد و چه غلط، مي خواهد نام ببرد از تعبير جوارح استفاده مي كند يعني وسيله كسب خير و شر.
حال در اينجا امام از خداوند در خواست مي كنند كه اندام فرزندان از دست و پا و چشم و گوش گرفته تا اندام ديگر از كسب گناهان در امان باشند و خداوند زمينه اين عافيت را درمورد اندام ايشان فراهم كند، مثلا دوستاني كه فرزندان را دعوت به كارهاي غير اخلاقي مي كنند از فرزندانش دور بدارد.
(4): و خلاصه در همه اموراتي كه مدنظر مي باشد مانند مشكلات و آسيبهايي كه در طول دوران زندگي با آن مواجه خواهند شد، امام از خداوند مي خواهد كه اين مشكلات را با عافيت بگذراند و يا اساسا برخي مصائب و مشكلات را از مقابل او رفع كند و زمينه بوجود آمدنش را برطرف كند.
پس كارهايي كه زمينه اين عافيتها را بوجود مي آورد انجام دهيم و از خداوند در نمازها و حرم امامان معصوم و مواضع استجابت دعا، بخواهيم كه اين زمينه ها را فراهم كند.
 (5): دعاي بيست و پنجم صحيفه سجاديه امام سجاد عليه‌السلام.