حضرت ابالحسن، علي بن الحسين، امام سجاد عليه‌السلام: اِلَهِي ... وَ رَبِّ⁽¹⁾ لِي صَغِيرَهُمْ ... .⁽²⁾
اله و معبود من، فرزندان كوچكم را برايم و به نفعم، بزرگ كن و پرورش بده.
              

---

(1): اوست كه مرا غذا مي دهد و سيراب مي كند(شعراء77)، يا رازق الطفل الصغير(دعاي جوشن كبير). مسيرها و سلائق در پرورش و تربيت فرزندان آنقدر زياد است كه گاهي انسان مي ماند كه فرزندش را زير تيغ جراحي كدام كارشناس ببرد و گاهي اصلا خسته مي شود و آنرا به حال خود رها مي كند، اصل همه مسئله ها و مشكلات در تربيت فرزند همين است كه چه روش و متدي تمام استعدادهاي فرزند را شگوفا مي كند، آنهم اين انساني كه اينقدر پيچيدگي دارد، چه روش و يا روشهايي مي تواند استعدادهاي سرشار او را شكوفا كند، آنهم نه استعدادهايي در حد خوردن و خوابيدن و روشهاي رسيدن به خوردنهاي خوب(شغل و مسكن و لباس)، كه اين كارها را هم حيوانات با بساطت كمتري انجام مي دهند، بنابراين بهترين حالت اين است كه خداوند بر اساس احاطه‌اي كه كه به وجود و شخصيت و حال و آينده افراد دارد تربيت آنها را به عهده بگيرد و قطعات پازل اين زندگي پيچيده را با هدايت خويش معرفي نمايند نه اينكه خود شخص با آزمون و خطاهاي بسيار تازه بعد از عمري زندگي بفهمد كه چه مسير غلطي را آمده تازه اگر بفهمد و فرصت جبراني باشد.بنابراين از خدا بخواهيم و تلاش كنيم و از مدل زندگي كساني كه او معرفي كرده استفاده كنيم، تا خداوند خود تربيت فرزندان را بر عهده بگيرد و تمام اسباب و وسائل يك تربيت باب ميل خود را به ما معرفي كند و ... .
(2): آمدن اين دو كلمه (رب، صغير)، با هم در اين قسمت عبارت مي تواند به اين نكته رهنمون باشد كه تربيت دفعتا و آن هم از سنين بالا شكل نمي گيرد و اگر هم باشد خيلي به سختي شكل خواهد گرفت، بلكه بايد از همان دوران صغارت و كودكي زمينه هاي تربيت را كم‌كم شكل داد، بچه‌اي كه از كودكي متناسب با سن خود، عادت به پوشش حيا محور داده نشود، به صورت دفعي در سن بلوغ هم پوششي نخواهد داشت.